در يکي از روزهاي زمستان که خيلي شبيه بهار بود

نه ابري نه آفتابي. همه چيز عادي بود

و من مانند عاشقان خوشدل و مهربان قلبم را با احتياط در دو دستم گرفتم

                 و با تبسمي کودکانه آن را به تو تقديم کردم

                                         فهميدم ، به سادگيم خنديدی
 

!

             و اين همان دامي بود که روزگار براي رام کردنم انديشيده بود
              دلم کجاست؟ پيش تو که نيست ؟ آن را چه کار کردي؟

!

                 دلم آن قدر سنگين بود که آن را رها کردي؟

!

                 يا آنقدر کوچک بود که گمش کردي؟

                            گم شده؟؟                 مي دانم هيچ کدام اينها نيست . تو آن را شکستي و

هر تکه اش را به دور دستي پرتاب کردي تا هيچ وقت آن را نيابم و ديوانه شوم

نه خروش موجي برايم زيباست

                              نه لبخندي، نه اميدي، نه بوسه اي نه آوازي

....

کاش دلي در کار نبود که عشقي باشد و دامي و تو

اصلا نفهميدم کي پير شدم

حتي حافظ هم ديگر به من راست نمي گويد ديگر از آن تک سوار خبري نيست

               چهره ام حوصله آينه را سر مي برد و صدايم براي ديگران عادت شده

                      يا آنقدر سبک بود که پروازش دادي؟

             شايد آنقدر بزرگ بود که جاي سينه ات را تنگ کرده بود؟

                        و من ديگر دلم را نديدم

                   لا اقل بگو کجاست تا خودم آن را پيدا کنم؟

                              تو آن را گرفتي، نگاهش کردي و خنديدي